In naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest Amen. Vandaag, de 19e zondag na Pinksteren, het feest van de Rozenkrans, spreekt de Heilige Moeder enkele woorden.
Onze Lieve Vrouw zegt: Ik, jullie allerliefste moeder, spreek vandaag tot jullie door Mijn wilgende, gehoorzaamde en nederige instrument en dochter Anne, mijn geliefde kinderen, mijn geliefde geloofigen, mijn geliefde volgers en klein kudje.
Mijn geliefd kind, jullie Hemelse Moeder heeft je niet vergeten. Zij is bij jou, maar je bent van alle kant gewond omdat je niet begrepen wordt. Je voelt jezelf eenzaam en verlaten. (Mk 15:34) Er is niemand om voor jou op te komen. Heb ik jullie niet gezegd aan het begin van de bezwaren en profetieën: Jij zult één dag helemaal alleen zijn, omdat wat je lijdt niet begrepen zal worden. De afvalligheid der priesters heeft toegenomen. Zij willen hun eigen wil blijven volgen.
Bij jou is het anders, mijn kindje, dan in de 'Waarschuwing'. Het gaat hier om iets groters: over het Heilige Offerande Feest van Mijn Zoon Jezus Christus, dat bijna alle priesters niet meer vieren en Mijn Zoon hebben verlaten, inclusief de autoriteiten tot aan het hoofd van de Hoogste Herder.
Hij heeft je veracht, mijn kindje, omdat hij weet om deze berichten en profetieën die Ik jullie heb medegedeeld. Alleen jou bent er ten einde. Als een worm die onder de voeten werd getrapt, lig je op de aarde. (Eerste boek der Psalmen 22(21),2) Zij zullen je niet helpen om weer op te staan. Je kunt niet zeggen hoe ver jullie zijn gekomen. Wekenlang, dag en nacht, lijdt de Verlosser in jou agonie, agonie van de uren van de Olijfberg (Mt 26:56) voor het Nieuwe Priesterschap, zelfs als je dat niet gelooft. "Er is niets mis met het priesterschap," zoals ze zeggen in het modernisme. Maar de geloofigen ontvangen een stuk brood omdat zij zich niet realiseren dat deze sacrilegia van de moderne priesters toenemen.
Er zijn enkele geloofigen onder hen, die met zo'n grote verlangens in hun hart wachten op de Verlosser. De Verlosser heeft medelijden met deze kleine kinderen en geeft Zichzelf aan hen, niet door de zonen der priesters. Hij zelf reikt hen het manna, het brood van de hemel, zodat zij kunnen doorgaan en niet in duisternis zijn.
Jij, mijn kleine een, bent omsingeld door diepste duisternis omdat niemand je begrijpt en jij niet begrepen zult worden. Je kunt het niet. Zij denken dat ze je helpen. Maar dat is niet waar. Ze zeggen dat je alleen aan jezelf denkt. Hoeveel rozenkransen, lieve kleine boodschapper, hebt u vandaag aan uw moeder gegeven? Een hele container vol. De hele dag heb jij alleen maar aan Mij gedacht. Je neemt geen tijd voor jezelf. Wekenlang heb je nauwelijks geslapen. Mensen geloven je niet dat je zo niet meer kunt leven. Ja, als een worm lig je op de aarde, als een worm die is vertrapt. (Eerste boek der Psalmen 22(21),7) De Verlosser in jou moet verschrikkelijk lijden.
Hoe zwaar dit wereldstheater geworden is. Men let er niet op. Men vergeleekt haar met de profeetster van het einde der tijden, die een geheel ander opdracht heeft. De elitegroep is veel kleiner geworden, want de weg is steil en moeilijk en wordt nog moeilijker. Men gelooft en gelooft toch niet. Men houdt van iemand maar houdt er niet genoeg van.
Mijn kleine een, zo ziet het eruit met je wereldstheater dat het grootste zou moeten zijn. Je bent aan het einde en weet niet meer wat te doen. "Het kan zo niet doorgaan," zeg jij. Je bezighoudt jezelf nog steeds en doe alles, niet alleen om jezelf af te leiden, maar om anderen plezier te geven, maar je lijdt zonder eind. Je weet dat je ja hebt gezegd en je bent ervan overtuigd.
Maar je krachten zijn zo uitgeput dat je denkt dat je niet uit dit dilemma van jezelf, jouw eigen bestaan, kunt komen. Je herkent jezelf niet meer. De ziel is demoraliseerd. Het lichaam geeft niets meer. Een ziekte jagt de andere en je vraag je af: "Wilde de Verlosser dit? Ja, zo hard is het lijden. Je kunt nauwelijks voorstellen om door te houden. Dit zijn jouw gedachten die je bezighouden. Waarom? Omdat je niet verder kunt gaan en er niets gebeurt en er geen hulp is. Dan is de mens aan het einde.
En nu, mijn kleine een, misschien moet ik van jou afscheid nemen. Je moeder hoopte dat je geholpen zou worden. Zij heeft voor je gebeden en gevleit, maar eens is de uitgeputte lichaam aan het einde. En dit is het tijdstip dat nu bereikt is. Ik kan jij niets anders zeggen dan jouw allerliefste moeder dat ik jou liefheb en dat ik weet dat je alles hebt gedaan, maar niet begrepen bent. Niet tot vandaag toe. En je wordt niet meer geholpen.
Allerliefste moeder, het is voorbij. Ik weet het.
De Moeder van God: Zo kan het niet door gaan. Je komt er niet meer bovenop, mijn kleine een. Men dacht, omdat je zo veel doet, dat je speelt. Juist omgekeerd, je haalt de laatste kracht uit jezelf. Zo kan het niet door gaan, mijn kleine een. Nu is het einde bereikt!
Maria met het kind liefde ons allen en geef ons uw zegen!
Reflectie: Diep ontroerd met tranen smachten wij tot de Zalige Moeder, roepen, smeken en vleien Haar om barmhartigheid voor haar allerliefste kind en het onze, omdat de missie van de wereld moet doorgaan. We zijn zo hulpeloos en zwak.
Alle leven had Annes lichaam verlaten. Met grote ogen keek ze op een punt. Het was de Zalige Moeder die haar mocht zien. Ze sloeg in elkaar en haar lichaam lag dood voor ons neer. We dachten dat zij gestorven was.
Plotseling en onverwacht gebeurde het grote wonder! We konden het niet snel genoeg begrijpen. Anne keek lang naar ons toe en stamelde: "Ik kon jullie niet alleen laten! Ik heb jullie smachten gehoord." Het leven was teruggekeerd. Dan viel ze uitputting in onze armen te slapen.
Gloria in excelsis deo! Gepriseerd en verheven zij de Almachtige en Allerheerscher God, onze liefdevolle Vader in de hemel. Door het voorspraak van ons dierbare Moeder en Koningin is dit wonder gebeurd. Vol dankbaarheid prizen wij en verheerlijken God en onze allerliefste Moeder, die ons een wonder had beloofd op deze dag van haar rozenkrans. Het was gedaan. Dank je wel, dank je wel, dank je wel hele hemel.
De Hemelse Vader zei dan door Anne dat er voorlopig geen berichten uit de hemel zullen komen, totdat Zijn allerliefste kind Anne zich heeft hersteld van haar zware verzoening. Deze spraakloosheid van de Hemelse Vader drukt ook zijn teleurstelling en mislukking met Zijn priesterlijke zoons uit. Dit heeft Hem zo diep aangedaan dat Hij niet meer kan spreken. Dit heeft Hij toevertrouwd aan Zijn bode Anne.