Het verschenen van Onze Lieve Vrouw in Pontmain
1870, Pontmain, Frankrijk
Op 19 juli 1870 verklaarde Keizer Napoleon III van Frankrijk de oorlog tegen Pruisen. Van de eerste dagen van de oorlog volgde nederlaag op nederlaag. In januari 1871 was Parijs belegerd, twee derde van het land in handen van de Prussen en ze trokken verder naar het westen van Frankrijk. Op 17 januari 1871 stonden de Prussen net over de rivier tegenover Laval, wat de stad naast Mayenne is.
Rond zonsondergang op 17 januari lag Pontmain, een klein dorp in het noorden van Mayenne, onder een dekbed van sneeuw. Hoewel men het gerommel van kanonnen kon horen, was de familie Barbedette bezig met hun huishoudelijke taken voor het avondeten. In een schuur midden in het stadje hielpen twee jongens, Eugene, 12, en Joseph, 10, Barbedette hun vader bij het voeren van de paarden. Enkele minuten voor zes uur 's avonds nam Eugene tijdens een pauze werk uit de schuur en zag hij in de lucht een “Dame”. Ze breidt haar neergelaten handen uit in een gebaar van welkom en glimlacht hem aan.
Onze Lieve Vrouw van Pontmain, 4 Fases van het Verschijnen
Kort daarna komt Joseph langs en hij ziet de Dame ook. Maar de ouders van de jongens zien niets. De Zusters van de school worden geroepen. Ook zij zien niets. Maar twee kleine meisjes bij hen, Frances Richer, 11, Jeanne Marie Lebosse, 9, zien wel de mooie Dame.
De Dame, zoals beschreven door Eugene, was gekleed in een vloeiende jurk van diep stralend blauw met gouden sterren erop. De mouwen waren vol en reikten tot aan haar handen. Ze droeg blauwe pantoffels, vastgebonden met goudkoord in de vorm van een rozet. Haar haar was volledig bedekt met een zwart sluier dat over haar schouder hing tot op elbooghoogte. Op haar hoofd stond een gouden kroon die licht omhoog steeg naar een piek. Het had geen versiersel voorop behalve een rood bandje dat rond het midden liep. Haar handen waren uitgestrekt — “zoals de Wonderbare Medaille”, maar zonder stralen van licht.
De Visionaire Kinderen van Pontmain
Af en toe leek de Dame droevig te zijn vanwege sommige hoogmoedige en ruwe mensen in de menigte, maar ze glimlachte weer terug, vooral bij het gebed en de hymnen, het Rozenkransgebed en Mariagezangen van de mensen onder leiding van de parochiepriester, Vader Guerin, en de twee zusters. Terwijl de gemeente het Rozenkransgebed opzegde, verzamelden sterren zich paar voor paar, onder de voeten van de Dame alsof ze de Weesgegroetjes van het Rozenkransgebed vertegenwoordigden. Vervolgens ontvouwde een wit vaandel, ongeveer een voet breed, zich onder de voeten van de Dame, waardoor een perfect rechthoekig vlak ontstond. Hier spelde zij haar boodschap uit:
MAAR BID MIJN KINDEREN GOD ZAL SPOEDIG ANTWOORDEN
MIJN ZOEN LAAT HEM BEWEGEN
Na enige tijd hief zij haar handen tot op schouderhoogte, armen uit en licht naar achter gebogen met de ellebogen dicht bij het lichaam. Dan verscheen een groot rood kruis in de handen van de Zalige Maagd. De figuur van Christus aan het kruis was een donkerrode tint maar er vloeide geen bloed uit de wonden. De gemeenschap bad hun avondgebed samen. Een groot wit sluier begon de figuur van de Maagd te bedekken, langzaam opstijgend naar haar gezicht en dan gaf zij haar laatste glimlach aan de kinderen. Toen het avondgebed ten einde was, eindigde de Verschijning. Het was ongeveer negen uur 's avonds. De Verschijning duurde ongeveer drie uren.
Onze-Lieve-Vrouw van PontmainIntussen laat die nacht van 17 januari, Generaal Von Schmidt van het Pruisische leger, die op weg was om Laval aan te vallen richting Pontmain, kreeg bevel van zijn commandant de stad niet in te nemen. De invasie van het katholieke Westen ging nooit door. Op 23 januari 1871 werd de langverwachte Wapenstilstand getekend. Het belofte, "God zal uw verzoek spoedig vervullen" van Onze-Lieve-Vrouw van Hoop, was ingewilligd. Binnenkort keerden alle achtentachtig gemobiliseerde mannen en jongens uit Pontmain ongeschonden thuis terug. Generaal Schmidt zou op de ochtend van 18 januari hebben gezegd: "We kunnen niet verder gaan. Daar, richting Bretagne, staat er een onzichtbare 'Madonna' die ons de weg versperdt."
Op het Feest der Zuivering, 2 februari 1872, gaf Monseigneur Wicart, bisschop van Laval, een pastorale brief uit waarin hij een canoniek oordeel over de Verschijning geeft. Zo kreeg de verering van Onze-Lieve-Vrouw van Hoop van Pontmain officiële erkenning en goedkeuring van de Kerk. Een basiliek werd gebouwd en ingewijd op 15 oktober 1900.
De Vijf Fasen van de Verschijning
Eerste Fase
Het eerste kind dat de koninklijke Dame zag, was Eugène Barbedette. De Dame droeg een blauwe jurk versierd met sterren, zeer eenvoudige schoenen met gouden gespen, een gouden kroon op een zwart sluier die haar haar en half voorhoofd bedekte tot aan zijn schouder.
De Dame glimlachte het kind toe, alsook de kleine broer Joseph die kort daarna aankwam. De kinderen liepen om te vertellen wat ze zagen zowel naar hun vader als moeder Victoire, die begon te begrijpen dat het over de Maagd Maria ging, en liep om Zuster Vitaline op de parochieschool te vinden om haar te vertellen wat haar kinderen zegden te zien.
Een andere zuster, Marie Edouarde, informeerde snel de parochiepriester, Vader Michel Guerin. Tegen die tijd was het hele dorp bij de schuur en ze begonnen allemaal samen met Zuster Vitaline te bidden.
Tweede Fase
Binnenkort, toen de priester zijn mensen op de plaats bereikte, verscheen een blauw oval met vier onverlichte kaarsen rondom de mooie Dame, terwijl een klein rood kruis zichtbaar werd op haar jurk, op het niveau van Haar hart.
Op dat moment werd zij droevig. Tegen die tijd begon de menigte te praten over wat er gebeurde terwijl de rumoer toenam, dan vroeg de pastor iedereen om te bidden en Zuster Marie Edouarde begon het Heilige Rozenkrans te bidden.
Zodoende begon de Dame weer te glimlachen en zodra het gebed intensiever werd, begon Zij in grootte toe te nemen; Ook het oval rondom Haar groeide en de sterren, die in aantal toenamen, gingen rusten aan Haar voeten.
Eenmaal het rozenkransgebed afgelopen was, zong de menigte het Magnificat en in dat ogenblik ontrolde zich een groot wit lint aan de voeten van de Dame en letter voor letter, woord voor woord verschenen: “Maar bid mijn kinderen.”
Op uitnodiging van de priester badden allen de mariaanse litanijen en werd de zin op één regel voltooid: “God zal spoedig antwoorden.” Vervolgens intoneerde hij het Inviolata, en verscheen aan het begin van de tweede regel de oproep “O alma Mater Christi liefste” twee termen: “Mijn Zoon …”
En toen de menigte het Salve Regina bad, ging het geschreven bericht verder met “… zal zich laten bewegen”. Ten slotte zette de grote groep door om stil te bidden. Iedereen begreep vanaf het begin van de zin – “Mijn Zoon” – dat het inderdaad de Maagd Maria was.
Derde Fase
De mensen die daar bijeengekomen waren, zetten vervolgens door met het liedje “Moeder van Hoop”, en op dit moment hief de Maagd Haar handen tot schouderhoogte, bewegend Haar vingers in de ritme van het lied, alsof Ze een onzichtbare harp bespeelde. De vreugde der kinderen barstte los, riep hen over en over weer de roep: “O hoe mooi Zij is!”, Terwijl Maria naar hen toelacht.
Vervolgens verdwenen de twee zinnen op het lint langzaam, waardoor ook het bericht verbleekte en plaats maakte voor een achtergrondkleur die leek op de nachthemel. De kinderen begonnen met nog een liedje te zingen; datzelfde moment toonde Maria’s gezicht grote droefheid.
Vierde Fase
Zodra ze begonnen te zingen, verscheen er voor de Maagd een 50 cm rode kruis met erboven een wit schriftrol met de woorden “Jezus Christus.” De Heer verscheen bloedend. Terwijl zij het Parce Domine zongen nam Maria het kruis met beide handen en leunde het naar de kinderen, die iedereen waarschuwden dat Zij weer droevig werd.
Vervolgens ontsteek een klein sterretje de vier kaarsjes binnenin het ovale, net zoals de priester dat gewoonlijk deed aan het altaar van de Maagd in de parochiekerk. De menigte zette door om stil te bidden en het sterretje ging zich boven het hoofd van de Dame plaatsen.
Vijfde Fase
Ten slotte bad Zuster Marie Edouarde het Ave Maris Stella en verdween het rode kruis, maar er verschenen tegelijkertijd twee andere kleine witte kruisen op elk schouder van de Dame die weer begon te glimlachen.
De priester nodigde de aanwezigen uit om met hem mee te bidden de avondgebeden en iedereen knielde neer. Bij het onderzoek naar geweten hief zich langzaam een wit sluier van de voeten der Maagd, waardoor Zij geleidelijk verdween voor het gezicht der kinderen.
Het verschijning eindigde uiteindelijk rond negen uur ’s avonds. Iedereen keerde toen terug naar huis.
Het Geheim van Pontmain
door Louis d’Alencourt
Deze artikel stelt voor om de verschijning van Pontmain opnieuw te bekijken vanuit een nieuw invalhoek, benadrukend wat volgens mijn interpretatie haar eschatologische betekenis zou zijn.
Net als bij elke verschijning van de Heilige Maagd is er een onmiddellijk bericht dat betrekking heeft op de periode van de verschijning (in dit geval de oorlog van 1870 tussen Pruisen en Frankrijk), en een bericht met een langere bereik die zal toepassen op de laatste tijden der wereld.
Een verschijning van 3 en een half uur
Het eerste punt is de duur van het verschijnsel: het duurt van 17:30 tot bijna 21:00 u: bijna drie en een half uur, maar niet helemaal.
We zouden al moeten weten dat 3 en een half overeenkomt met een terugkerende tijd in de Bijbel, uitgedrukt op verschillende manieren: één keer, twee keer, halve tijd, of drie en een half dag, of drie en een half jaar, of 42 maanden, of 1260 dagen: het is altijd hetzelfde duurconcept dat wordt uitgelegd door dit "3 en een half".
Nu drukt Pontmain precies dit uit: iets minder dan 3 uur en een half.
We vinden deze duur in "3 en een half" op sleutelmomenten van de heilige geschiedenis: het gaat om de duur van het openbare leven van Christus (iets minder dan 3 jaar en een half), maar ook de leeftijd van het beest uit de Openbaring, 3 jaar en een half, of 42 maanden, tijd die door Jezus in Matteüs 24 wordt beloofd om te worden verkort.
Er is dus een eerste verbinding, via deze duur, met het einde der tijden, en vooral met de moeilijkste periode van verdrukking, die van het bewind van het beest, d.w.z. van de Antichristus.
Een stille verschijning en 's nachts
De tweede verbinding met het einde der tijden bevestigt wat er wordt waargenomen. Een zeer zeldzaam geval, maar niet uniek.
Dus was Pontmain een verschijning:
1) Stil
2) 's Nachts
3) En in de lucht
Het is belangrijk om het symbolisme van plaatsen te kennen en ze te relateren aan het bijbelse symbolisme. Wanneer Maria verschijnt in een grot in Lourdes of op een berg in La Salette, drukt zij hetzelfde concept uit: de grot, de berg betekent isolatie van de wereld.
Wanneer Jezus zegt, "Wanneer je het gruwelijke verwoestende wezen ziet opgericht in een heilige plaats, dan vlucht diegene die zich bevindt in Judea naar de bergen" (met zorgvuldig toevoegend: "die leest, begrijp"). Hij verwijst niet naar een ontsnapping, maar naar een weerstand van het volk God tegenover de wereld. Want wanneer dit niet wordt geregeerd door christelijke principes, behoort het aan Satan, en noemen we het Babylon.
"Kom uit Babylon, mijn volk!" is de alarmerende roep van de Openbaring die ons vertelt om niet deel te nemen aan gruwelijkheden en in het perverse leven van de wereld. Met andere woorden: er niet mee vermengen. In feite is "Bidt en doet boete" de constante boodschap van Lourdes en La Salette.
We merken op dat in Fatima Maria alsof rustend op een boom; dit kondigt al het Paradijs, de hemelse Jeruzalem aan, en dan de herrijzenis der Kerk die wordt aangeduid door het wonder van de zon.
In Pontmain zijn we daar nog niet, want als Onze-Lieve-Vrouw 's nachts verschijnt, in de lucht, en zonder te spreken, betekent dit dat wij middenin de verdrukking zitten, dan in het duister, en dat zij ons enige licht zal zijn, een licht dat slechts schijnbaar stil is.
In La Salette, sprekend over de apostelen van de laatste tijden, zegt Zij duidelijk:
“Ik ben bij jullie en in jullie, mits jullie geloof het licht is dat deze dagen des oordeels verlicht. Vecht, kinderen van het licht, weinigen die kunnen zien, want nu is de tijd der tijden, het einde der eindes.”
Dan is het licht geloof, de gids is Maria, en met een beetje “rust”, zit de hele wereld in het donker. Daarom zwijgt Zij, want Zij zal ons spiritueel naderen, door middel van het geloof. Tijdens de beproevingen, zullen de tijden van Haar verschijnen voorbij zijn; alles zal op het binnenste niveau gebeuren.
Nog een klein detail: achter het huis Guidecoq was er een veld (op de plaats van de huidige kerk), en Zij toonde Zich boven hem, zoals in Tilly.
Kijken we naar de vijf fasen van het verschijnsel.
Fase 1 – Maria is de Brug
Maria fungeert als brug tussen het begin en het einde van de Kerk
Wanneer Zij verschijnt, staat Zij alleen in de lucht. Zij draagt een blauwe jurk met sterren; op haar hoofd heeft zij een zwart sluier dat tot half voorhoofd reikt (en lijkt te bevestigen wat net is gezegd als symbool van lijding en pijn), en daarop, een gouden kroon (het midden omgeven door een dunne rode rand).
De sterren, met vijf punten, kunnen worden gezien als een verwijzing naar het getal 5, bijvoorbeeld in de vingers van één hand (die overigens Zij zal bewegen samen met de andere om ritme te geven aan een lied).
Het dorp heet Pontmain (Brug-hand), alsof de boodschap luidt: “Ik ben een brug tussen twee elementen waarvan de waarde 5 is”. Deze figuur verwijst waarschijnlijk ook naar het laatste angsten van de Kerk, aangezien hij persoonlijk maakt voor de vijf wonden van Christus.
Het kan worden gezegd dat Pontmain vertegenwoordigt de brug van de laatste Passie van de Kerk, tijdens welke Maria over haar volk waakt en het terugkeer van Zijn Zoon aankondigt en belooft (de Parousia).
De Maagd Maria staat in het midden van 3 grote sterren: een duidelijke verwijzing naar de goddelijke Drie-eenheid, waarvan Zij de Boodschapper is.
Fase 2 – Het Gecodeerde Bericht
Een gecodeerd bericht
De tweede fase is cruciaal voor het begrip van de gehele boodschap en begint met het aankomen van priester Guérin bij de schuur.
Wat gebeurt er op dat moment?
1) Op het moment dat hij arriveert, wordt snel een klein rood kruis getekend op het hart van Maria.
2) Met dezelfde snelle en tegelijkertijd verschijnt er een blauw ovaal rond de mooie Dame, waarbij de 3 genoemde sterren buiten blijven, en binnen vier houders met hun onverlichte kaarsen.
Het is duidelijk dat het kleine rode kruis, gevormd bij het aankomen van de priester, symbool staat voor de Kerk, en zijn kleur toekomstig werk openbaart.
Dezelfde betekenis komt naar voren uit het ovaal, waaruit het volgende kan worden begrepen:
– Dat de Kerk Haar Passie betreedt (rode kruis)
– Dit is tijdelijk begrensd (gesloten oval)
– Dat haar duur gebaseerd zal zijn op vier (4 kaarsen)
– Dat de Drie-eenheid de operaties controleert (omdat de 3 sterren weggelaten zijn)
– Dat de Hemel ons de Heilige Moeder geeft als hoofdsteun en gids tijdens het lijden (omdat Zij binnenin het oval zit).
– Dat de Passie plaats zal vinden in ontvouwende fasen zoals de verschijning doet.
Tweede deel van fase 2 – The Writing Banner
MAAR BID MIJN KINDEREN GOD ZAL SNEL ANTWOORDEN
MIJN ZOON LAAT HEM BEWEGEN
Hier neemt de analyse voor nu niet het inhoud van de geschreven tekst in overweging, maar haar symbolische aspect dat lijkt een versleuteld bericht te bevatten.
1) Het lijkt erop dat de enige instructie die gegeven wordt, is het gebed: “Mais priez” (Maar bid).
2) Maria komt dichter bij Haar volk maar niet bij iedereen: “mes enfants” (mijn kinderen).
3) Het woord “Mais” (het eerste woord, d.w.z. “Maar”) staat alleen voor 10 minuten. Waarom?
Omdat het ons een precies kalender van gebeurtenissen geeft en daarom niet langer de situatie is om te twijfelen over de verbinding met de tribulaties van het einde der tijden, sinds dat moment. De letters van “Mais” opgeteld (volgens het Franse alfabet; ndt), vormen het getal 42. (a = 1, b = 2 enz.).
Nee, zoals eerder gezien is, zijn 42 maanden 3 en een half jaar en corresponderen ze voornamelijk met de leeftijd van het “beest” uit de Openbaring.
Dus betekent het alleenstaande volharden (tijdens 10 minuten) van de eerste term “Mais”: “Wat ik je te vertellen heb, staat in verband met de 42” of “begint bij 42” en we weten wat deze cijfer aangeeft; lees maar hoofdstuk 13 van het Boek der Openbaring over de periode van het beest, de zesde trompet.
Dus zou “de fout” van het initieel “Maar” verklaard worden, aangezien het alleen gebruikt moet worden als voortzetting van een andere zin (hier ontbrekend) die de betekenis rechtvaardigt.
Als gevolg hiervan weten we dankzij de 42 nu dat dit “Maar” de zesde periode introduceert en impliciet verwijst naar eerdere tijden. We zijn midden in de drie apocalyptische plagen, juist in de tweede.
4) Ten slotte is het statement een hoopvolle belofte: de gebeden van Haar kinderen zullen beantwoord worden.
Deze voorzienige “maar” wijst ons niet alleen naar de tijdsperiode waarin we verkeren, ten opzichte van de Openbaring, maar suggereert een zin die enkele aanwijzingen over gebeurtenissen bevat, omdat door dit geschreven bericht de Maagd de ontvouwing van de tribulaties en hun sleuteldaten openbaart.
Het tweede deel van fase 2: de schrijvende banner
De Boodschap onthult ten minste twee leesniveaus
a) Een directe betekenis – het beloofde een goddelijke interventie op korte termijn – in de mate waarin het volk van God dit zal krijgen door gebed; zoals het geval was bij de wapenstilstand (tussen Frankrijk en Pruisen) die enkele dagen later effectief werd.
b) Een codebetekenis voor een langetermijninterpretatie, die zich bevindt in de structuur van de zin zelf:
In de eerste regel: 47 punten + 1 grote gouden punt.
In de tweede regel: 22 letters + 1 onderstreepte lijn die het volledig benadrukt.
Omdat het verschijnen plaatsvond op 17 januari 1871, is de berekening eenvoudig:
1) 1871 (inbegrepen omdat we aan het begin van het jaar zijn) + 47 = 1917: Fatima.
We merken op dat Fatima volledig is gesymboliseerd in de 48e “karakter”: een grote punt “als een gouden zon met dezelfde hoogte als de letters” volgens het verhaal van de ziensers. En het verschijnsel van Fatima staat bekend om het wonder van de zon op 13 oktober.
2) 1917 + 22 = 1939.
Maar, als je aannemt dat de grote punt dezelfde waarde heeft als een letter door dezelfde hoogte te hebben als de andere, zoals eerder vermeld, volgt het volgende tellen:
1917 + 1 + 22 = 1940.
De eerste berekening geeft het jaar van de oorlogsverklaring door Frankrijk aan Duitsland.
De tweede verwijst omgekeerd naar de invasie en bezetting van Frankrijk door de Duitsers; een droevige herinnering aan de situatie van 1870-1871… maar erger!
3) De onderstreping vertegenwoordigt het geheel van de tweede zin, dus kan worden beschouwd als dezelfde waarde te hebben, namelijk 22 andere lettertypen! Zo hebben we:
In de eerste berekening – 1939 + 22 = 1961 – het jaar van de officiële uitnodiging voor het Tweede Vaticaans Concilie door de Bulla van Uitnodiging “Humanae salutis” van Paus Johannes XXIII op 25 december 1961.
Bulla van Uitnodiging “Humanae Salutis” van Paus Johannes XXIII
In de tweede berekening – 1940 + 22 = 1962 – het daadwerkelijke jaar van hetzelfde Concilie dat op 11 oktober 1962 werd geopend.
In de onderstreepte zin is echter een informatie bewaard die niet expliciet verschijnt en moet worden uitgehaald. Het komt uit de lege spaties eveneens benadrukt door de lange onderstreeping, en er zijn 4.
Als normale ruimtes alleen “wit” en “leeg” zijn, kunnen ze daarom niet worden berekend; die onderstreept hebben echter een extra voetspoor dat hen een speciale waarde geeft.
Door ze toe te voegen aan de eerste telling, d.w.z. het jaar van de officiële bijeenroeping van de Raad, krijg je de datum van zijn afsluiting:
1939 + 22 + 4 = 1965 (d.w.z. op 8 december 1965).
Hier, dus, de symbolische boodschap van Pontmain in 3 sleuteldaten:
1) Fatima en de Eerste Wereldoorlog
2) De Tweede Wereldoorlog
3) Het Tweede Vaticaans Concilie, juist beschouwd door Monseigneur Lefebvre als een derde wereldoorlog.
Een laatste punt:
De banier begint te vormen bij het bidden van de Magnificat, dat wil zeggen tijdens een messiaans hymne die de Goddelijke Gerechtigheid aankondigt, belonend de goeden en verward makende de slechten.
De boodschap blijft geleidelijk zichtbaar worden tijdens de Litanies, het Inviolata en Salve Regina, die de drie gebeden zijn die ons onder de bescherming van de Heilige Maagd brengen.
Fase 3 – Hoop
Na het overdragen van dit belangrijke schrift, legt Maria nadruk op hoop. De derde fase is precies aan deze deugd gewijd. Waarom?
1) Het bericht op de banier blijft zichtbaar voor de hele duur van het lied “Moeder der Hoop.”
2) Maria begeleidt het koor met een glimlach en beweegt haar vingers.
Ze benadrukt zo de belangrikheid van deze deugd, zoals Ze al aangekondigd had bij La Salette. Hoop die bevatten is in dezelfde tekst van het Magnificat. Daarom begon de geschreven banier zich zichtbaar te maken met dat lied.
Dezelfde tekst die Onze Lieve Vrouw vijf jaar later (zelfs 5) presenteerde, in Haar verschijning van Pellevoisin, in continuïteit met die van Pontmain.
Fase 4 – Het Leed der Kerk
De vierde fase drukt zeer duidelijk de ingang tot het meest actieve en moeilijke van de beproevingen uit, die we zullen noemen Het Leed der Kerk zelf.
De banier die net is verdwenen, en er is dus aan het einde van de bovenstaande data: die van 1962 of 1965, direct na het Tweede Vaticaans Concilie II.
En wat gebeurt er?
1) Ze valt terug in droefheid.
2) Er verschijnt een helderrode kruis met een Christus van dezelfde kleur maar donkerder.
3) Boven de Goddelijke Gekruisigde verschijnt een woordgroep met hoofdletters: JESUS CHRISTUS.
4) Een ster verlichtte de vier kaarsen.
De bloedige Christus en het rode kruis tonen onbetwistbaar Het Leed der Kerk dat is ingetreden, feitelijk in de ruwe tijd van Haar vervolging na het Tweede Vaticaans Concilie II.
Waar komt die getroffene blik op Maria’s gezicht vandaan die alles overtreft wat men zich kan voorstellen? – Vraag Joseph Barbedette.
Als je weet wat de Kerk in 50 jaar is geworden, haar liturgie, geloof, de afvalligheid en het overweldigende aantal verloren zielen die naar de hel zijn gestuurd, kun je deze immense uitdrukking van droefheid goed begrijpen.
De vier aangelichte kaarsen geven aan dat dit stadium is gebaseerd op een waarde van “4”
En het gaat zeker om de Kerk, want Zij staat altijd in de ovale.
Jésus-Christ = 151
De naam van Jezus Christus, volledig geschreven, is een eschatologische aanwijzing die zo kan worden geïnterpreteerd.
Voor het altaar zeggen we “adiutorium nostrum in nomine Domini,” wat betekent: “Onze hulp is in de naam van de Heer.” Niet alleen bij de Heer, maar ook in Zijn naam!
Deze naam heeft een waarde van “151”, met dezelfde methode die wordt gebruikt voor het “Mais” of “Ma” (dat wil zeggen tellen en optellen in het Franse alfabet; NDT), zonder enige numerologie te doen.
Nu, aangezien Onze Lieve Vrouw van La Salette in 1864 de indicatieve startpunt heeft gegeven voor de periode van vervolging (voor de Kerk) in de breedste zin des woords, geeft dat jaar toegevoegd aan 151 het jaar 2015. En dit bevestigt dat we volop leven in de laatste extra tijd die ons beschikbaar is.
Denk er ook aan dat deze zin wordt gevormd tijdens het zingen van “Parce Domine”, wat specifiek gericht is op de beproevingen:
“Parce Domine, parce populo tuo” (Vergeef me Heer, vergeef Uw volk)
“It in aeternum irascaris nobis” (Wees niet voor altijd boos op ons).
De correlatie tussen het ontvouwen van de verschijning en de liederen (en wat ze betekenen) is zeer verlichtend.
Fase 5 – Het Graf en de Twee Getuigen
De priester vraagt het volk om de Ave Maris Stella te zingen, en ogenblikkelijk:
1) Het rode kruis verdwijnt.
2) De vier kaarsen blijven aangelicht.
3) Twee kleine witte kruisen worden op de schouders van de Maagd geplaatst.
4) Zij keert terug om te glimlachen, maar met een sporen van ernstigheid, alsof zij een herinnering aan Haar vorige droefheid behouden heeft.
Dit is ook heel eenvoudig te begrijpen: het kruisbeeld verdwijnt omdat de Kerk in het graf is; dit is de laatste fase van het lijden; daarom zijn de vier kaarsen aangelicht en staat de ovale altijd erbij.
En aangezien de Kerk in het graf is, blijven alleen de rechtvaardigheid over, gesymboliseerd door de twee witte kruisen die de twee getuigen van de Openbaring voorstellen.
De laatste zijn het embleem van de leken en de gewijden die nog steeds trouw blijven aan de oude leer (de loyaliteit die zo hoog door Jezus in het Evangelie wordt geëist) geleid alleen door geloof en hoop in deze laatste periode van bedrog en lijden.
In het vorige stadium keek Maria naar het kruisbeeld, terwijl zij hier opnieuw haar ogen richt op de visionarissen, Haar kinderen, dus de kinderen van God, de rechtvaardigen die trouw zijn gebleven, en beschreven als apostelen der laatste tijden te La Salette.
En bovenal is het laatste lied dat van de Ave Maris Stella, wat de hele gang van drie jaar bij het graf verklaart, tijdens welke de Maagd Maria en de apostelen der laatste tijden zullen handelen om te bereiken wat in het zelfde lied (Ave Maris Stella) is bevatten. En het is natuurlijk dat dit het laatste is, dat alles bevat!
De Latijnse tekst van het gezang zoals goedgekeurd voor gebruik in de Liturgie der Uren van de Romeinse Ritus (gewone vorm) luidt als volgt:
Ave, maris stella,
Hail, ster van de zee,
Dei mater alma,
Voedende Moeder Gods,
atque semper virgo,
En altijd Maagd
felix cœli porta.
Gelukkige poort van de Hemel.
Sumens illud «Ave»
Ontvangend dat "Ave" groet
Gabrielis ore,
Van de mond van Gabriel,
funda nos in pace,
Stel ons vast in vrede,
mutans Evæ nomen.
Veranderend de naam "Eva" Eva
Solve vincla reis,
Los de ketenen van de schuldigen,
profer lumen cæcis,
Zend licht aan de blinden,
mala nostra pelle,
Ons kwaad doe je verdrijven,
bona cuncta posce.
Vraag (voor ons) alle goede dingen.
Monstra te esse matrem,
Toon jezelf als een Moeder:
sumat per te precem
Door jou ontvang hij gebed
qui pro nobis natus
Wie, voor ons geboren,
tulit esse tuus.
Besloot om de jeugdige te zijn.
Virgo singularis,
O unieke Maagd,
inter omnes mitis,
Zachtmoediger dan allen anderen,
nos culpis solutos
Maak ons vrij van onze zonden,
mites fac et castos.
Zachtmoedig en kuis.
Vitam præsta puram,
Verleen een zuiver leven,
iter para tutum,
Bereid een veilige weg voor:
ut videntes Jesum
Opdat wij Jezus zien,
semper collætemur.
Dat we altijd vreugde ervan kunnen hebben.
Sit laus Deo Patri,
Lof zij God de Vader,
summo Christo decus,
Aan Christus de Allerhoogste (zij) eer,
Spiritui Sancto
Aan de Heilige Geest
tribis honor unus. Amen
(Zij) ere aan de Drie gelijkelijk. Amen.
De schuur Barbedette
Conclusie – The Ultimate Secret, the Birth
Het werd gevonden dat in Pontmain Onze Lieve Vrouw menig mensen trok om genaden van heiligheid en berou te schenken; lichamelijke genezingen waren weinig zodat de abt Guérin, zoveel mensen terugkerend naar God zien, haar noemde “Onze Lieve Vrouw van Bekeer.”
Dit is het waar het om draait aan het einde der tijden, wanneer niet de lichamen genezing nodig hebben, maar de zielen. Daarom is haar officiële naam:
Onze Lieve Vrouw van de Hoop van Pontmain
En sprekend over hoop, zal ik afsluiten met een klein parallel op het concept van geboorte. Maar waarom toont de Maagd dan een groot jurk zonder gordel en schoenen die lijken op pantoffels?
Omdat dit de gewoonte is bij zwangere vrouwen, of liever gezegd, van de vrouw die net bevallen is, maar de mooie Dame wacht niet, maar eerder in het privé van haar eigen huis, zoals tijdens een zwangerschap, ongeveer 40 dagen na de geboorte, goed gesymboliseerd door de 40 dagen vasten in de woestijn of de 40 jaren voor het binnentrekken in het Belofte Land.
Dit is de reden van haar lange verblijf (3½ uur) zodat de zuivering der kinderen Gods was voltooid door de grote droefheid.
Welk soort geboorte wordt in deze apocalyptische tijden genoemd? Het gaat om dat christelijke mensdom waar Jezus, nadat Hij de Aarde had verlaten, wilde worden voortgezet door Zijn Kerk.
De Kerk zelf zou door dezelfde fasen van de vorming van een mens gaan: begrip, geboorte, kindertijd, volwassenheid en verval; net zoals het beeld van Haar Goddelijke Meester, wiens leven, passie, dood, begrafenis, opstanding of hergeboorte het embleem zijn van de gelijkaardige Opstanding van de Kerk, het toekomstige hemelse Jeruzalem.
Onze Heer gebruikt ook meerdere keren het concept van arbeid en geboorte.
De werkelijke duur van een zwangerschap is 38 weken of 266 dagen tussen ovulatie en geboorte. Aan het einde van deze periode komt de bevalling.
Dus: tijd = 38 weken zwangerschap = 266 dagen; geboorte in de 39e week.
Conclusie:
– De Christus is opgestanden tussen het 38ste en 39ste uur.
– Bij Pontmain waren er 38 mannen vertrokken naar de oorlog en ze zijn allemaal teruggekeerd.
– Het departement van La Salette draagt nummer 38.
– De verlamde bij Bethesda was ziek voor 38 jaar.
– 13 mei 2016 zal, op een verbazingwekkende manier, de 38ste maand zijn van het pontificaat van Franciscus (wat mogelijk het begin van de moeilijke tijden voor de mensheid kan markeren), en het zal de dag zijn waarop de verschijning van Fátima haar honderdjarig jubileum viert (met het einde van honderd jaar toegestaan aan Satan; NDT), en de paus zullen in hun 39ste maand van investituur zijn.
Het is dus alles heel duidelijk: Paus Franciscus is de laatste paus van een volledig cyclus van de Petrinse Kerk verteld in Openbaring die eindigt met de geboorte van een Nieuwe Kerk genaamd het Hemelse Jeruzalem.
De Hergeboorte van de Kerk wordt dus aangekondigd op 13 mei 2016, de datum vanaf waar de recente gebeurtenissen die nodig zijn voor haar opstanding worden uitgelokt: het verval van Babylon, de straf van de bozen en de definitieve zuivering van Gods kinderen.
Het is dus mogelijk en zeer waarschijnlijk dat er vanaf dat moment verschillende gebeurtenissen zich zullen ontvouwen als boden van de “Dies Irae” (of Dag des Toorns).
Met dit zijn het al drie jaar geleden dat ik onvermoeibaar mijn tijdgenoten waarschuw. Maar ze glimlachen en blijven geloven in leugens en menselijke oplossingen. Eén dag zal het onzichtbare zichtbaar worden en op dat moment is er geen vergeving meer mogelijk voor iemand.
Het is nodig om zich te bereiden, onze zielen te zuiveren door ons zonden af te wijzen en tegen hen te vechten.
In het boek van Jona werd de stad Ninive gespaard omdat alle inwoners boete deden voor 40 dagen.
Het Babylon van vandaag, ondanks de waarschuwingsroep van de apostelen der laatste dagen, wil haar gedachten niet veranderen; ze vertrouwen op berichten en waarschuwingen uit de hemel die overal in grote aantallen komen.
Om deze reden zal het groot Babylon niet gespaard worden; haar 40 dagen zijn bijna voorbij en zij zal uiteindelijk onverwacht en plotseling in schande vallen.
Diegene die oren heeft, laat hem horen wat de Geest zegt aan de kerken (de zin herhaald 7 keer, aan het einde van elke kerk beschreven in Openbaring Hoofdstukken 2 en 3).
Verduidelijking
Dit artikel is de tekst van mijn conferentie die op 23 april 2016 in Tilly-sur-Seulles werd gehouden. De interpretatie van het verschijning te Pontmain is persoonlijk voor mij, behalve het gedeelte over de gecodeerde boodschap (de 3 punten van 1871 tot 1965), wat het resultaat is van een collectief werk, een ontdekking gemaakt met mijn vrienden van de Pontmain-groep, geleid door Chouan de cœur, die iedere 17e van de maand in Pontmain bijeenkomt om Onze Lieve Vrouw te vragen om het terugkeer van de Koning.
Auteur – Louis D’Alencourt