Κυριακή 14 Μαρτίου 2010
Κυριακή, 14 Μαρτίου 2010
(Παράβολη του Απολωλούς Υιού)
Είπε ο Ιησούς: «Λαός μου, οι Φαρισαίοι και Γραμματεῖς με κριτικούσαν για το ότι τρώω και πινώ μαζί στους αμαρτωλούς. Σε άλλο μέρος είπα στους Φαρισαίους: (Ματθ. 9:12) «Ουκ εἰσὶν χρεία ἐπ' υγιαίνουσιν ἰατρός, ἀλλ' ἐπ' κακοῦσι». Στὴν Ευαγγελία τής μέρας για τον Απολωλό Υιό (Λουκ. 15:11-32) συγκρίνω και τους Φαρισαίους με το δεύτερο υιό που δεν χρειάζεται να βρεθεί. Αυτός ήταν ο υιός που αρνήθηκε να μπει για να γιορτάσει την επιστροφή του αδελφού του. Οι Φαρισαίοι επίσης αρνήθηκαν να πιστεύσουν ότι εἰμαι Υιός τοῦ Θεοῦ, και αρνήθηκαν να με ακολουθήσουν. Ο πρώτος υιός που διασκορπίσε τα χρήματα τοῦ πατέρα του σε αμαρτωλές ζωές είναι σαν όλοι οι αμαρτωλοί που καλώ στην μετάνοια, ώστε να βρεθούν μαζί μου στη συγχώρησή μου στο δειπνό μου στον ουρανό. Η σκηνή τοῦ πατέρα που τρέχει για να δεχτεί τον χαμένο υιό του δείχνει πώς εγὼ και όλος ο Ουράνιος κόσμος χαρούμεσθα για την μετάνοια ακόμη ενός αμαρτωλού. Η τελευταία πρόταση τοῦ παραδείγματος καλεί τους πίστους μαζί με αυτούς που έχουν επιστραφεί προς εμένα από τη ζωή τής αμαρτίας. (Λουκ. 15:32) «Υιέ μου, σὺ πάντοτε μένεις με ἐμοῦ, καὶ πάντα τὰ ἔμα σοῦ εἰσίν· ἀλλ' χαρησόμεθα καὶ ευφρανθήσομεν, ὅτι οὗτος ὁ αδελφός σου νεκρὸς ἦν καὶ ἔζησεν, ἠπώλετο καὶ εὑρέθη».»