دوشنبه، بیست و دوم آوریل دو هزار و سیزده

دوشنبه، بیست و دوم آوریل دو هزار و سیزده:

عیسی گفت: «قومم، شما می‌توانید زمین خشک را در کنار آبشار داشته باشید، اما اگر آب به زمین نرسد، دشوار است که چیزی رشد کند. حتی در باغ‌های خودتان، تا اینکه باران بیاید، دشوار است که چیزها برای بهار سبز شوند. آوردن آب به خاک مانند آوردن نعمت من به یک روح است. اگر یک روح در گناه مرگبار زندگی می‌کند، آن روح از نظر روحانی مرده‌است. اما اگر این روح با اعتراف به من بیاید، سپس من قادر هستم که شخص را بخشید و با نعمتی خود دوباره زندگانی را به روح بازگرداندم. نعمت برای روح مانند بارش برای خاک است. نعمت زندگی را به روح می‌دهد و بارش زندگی را به گیاهان می‌دهد. من قیامت و زندگی‌ام، و زندگی را به وفادارم می‌آورم، و زندگانی در زمین را برای طبیعت بازسازی می‌کنم. زندگی فراوانی که این جهان را آوردم، همانند آن است که نجات را به همه، از جمله غیریهودیان پیشنهاد می‌دهم.»

عیسی گفت: «قومم، هر بار که من در مَسِح می‌خورید، شما با آب زندهٔ زندگی‌ام اشتراک دارید که برایتان زندگانی ابدی خواهد آورد. انسان نمی�بر از نان تنها زمین می‌تواند بزند، اما اگر نان منا را بخورید، تا به همیشه خواهید زیست. حتی فقط با قدوس‌القربان نیز می‌توانستید زنده ماندید زیرا برخی از قدیسان چنین کرده‌اند. هنوز جشن قیامتم را که گناه و مرگ را فتح کردیم، برگزار می‌کنید. مرگ قادر نبود پسر انسان را در خود نگه دارد، و همه وفادارم وعدهٔ قیام در آخرالزمان دارند. امیدی به زندگانی ابدی با من در آسمان است که هر مسیحی را وادارد تا وفادار به فرمان‌هایم باشد، مرا و همسایه‌اش دوست داشته باشد. شما از هدیه خودتانی‌ام سرگرمی می‌کنید، و وعدهٔ زندگی ابدی برای کسانی که بدنم را می‌خورند و خونم را می‌نوشند.»